Als je wint heb je vrienden. Behalve op Expeditie Robinson.

Afgelopen zondag vond dan eindelijk de grote samensmeltingsproef plaats. Een uitdaging waar dagenlang naar uit gekeken was door mij en de rest van de deelnemers. Uitgehongerd kwamen we aan bij het uitdagende ‘commando-parcours’. Ik voelde me weer even het kleine jongetje met zijn vriendjes, die vlak voor een belangrijke wedstrijd stond. Toen Kaj het startsein gaf, begon ik vol adrenaline aan de uitdaging. Door het water, over de klimnetten, draaien aan boutjes, de evenwichtsbalk. En na de finale-puzzel mocht ik mij zelfs als winnaar laten huldigen! Ik liet me even gaan, juichte als een klein kind en maakte een salto in het water. Toen ik boven water kwam, keek ik om me heen. Met wie kon ik dit vieren?

Ik was in m’n eentje…

Ik nodigde Britte uit om in het water te springen. Had ik tenminste iemand om te knuffelen. Het ging niet van harte, want zij was de nederlaag nog een plekje aan het geven. Gelukkig kwam al snel het samensmeltingsdiner waar we onder het genot van een heerlijk maal met de deelnemers de emoties van de afgelopen weken konden delen. Het witte wijntje was de kers op de taart.

De volgende morgen gebeurde het. Ik kreeg een brief waarin stond dat ik naar ‘Winnaarseiland’ mocht.

In m’n eentje…

Ik hoorde blij en trots te zijn, maar mijn gevoel zei wat anders. Ik voelde me eenzaam. Net nu we weer met elkaar waren werd ik weg gestuurd? Tenminste, zo voelde het. Toen ik naar de boot liep om weg gebracht te worden naar het winnaarseiland, kwam het bewustzijn weer boven.

Ik ben simpelweg gehecht aan een team met mensen om me heen.
Sámen plannen maken.
Sámen de koers bijstellen.
Sámen balen dat iets niet is gelukt.
En vooral sámen juichen bij een goed resultaat.

Want alleen is maar alleen. 

Vind jij samen resultaten behalen ook leuker dan in je eentje? Laat je uitdagen bij de eendaagse ‘Expeditie Van Baas naar Coach‘!