Daar zat ik dan. In m’n eentje op het bankje van de Eilandraad. Enkele minuten geleden was ik door mijn teamleden weg gestemd. Over en uit… Ik voelde de verbazing, teleurstelling en pijn in mijn lichaam. De momenten van honger, heimwee, vermoeidheid en overwonnen eenzaamheid schoten als een flashback film door mijn hoofd.

Dit was dus het einde…

Afgelopen zondag werd mijn avontuur bij Expeditie Robinson 2021 abrupt afgesloten. Wat heb ik er in meerdere opzichten van genoten. Én veel van geleerd. Het was magisch om te ervaren hoe een paar onbekende personen binnen een dag een familiair gevoel konden ontwikkelen. Geen afleidingen, geen externe prikkels, alleen elkaar. Je móet wel samenwerken, dus dat gebeurt ook.

Mooi was ook hoe wij als team de proeven aanvlogen. Planmatig. Het gaf mij inspiratie om bij thuiskomst een Expeditie ‘Van Baas naar Coach’ te organiseren. In een dagsessie een snelkookpan van teamwork, leiderschap en emoties proppen. Het effect werd hetzelfde.

Persoonlijk was het ook leerzaam wat honger en heimwee met mensen doet. Ik zag de verschillende irritaties en zwakheden van de teamleden om mij heen. En wat was ik met terugwerkende kracht blij dat ik vooraf al een honger-trainingskampje had belegd bij Saints & Stars. Het ‘hongergevoel’ werd daardoor herkenbaarder en makkelijker een plek te geven.

Maar het meeste heb ik van mezelf geleerd.

Bijvoorbeeld dat ik van heimwee nauwelijks last had. Hoewel ik elke dag aan thuis dacht, merkte ik ook op het eiland weer hoe fijn het is om een stabiele en betrouwbare thuissituatie te hebben. Daardoor was ik ‘in control’ en kon ik mezelf zijn.

En ondanks dat ik thuis altijd druk ben (“Kun jij nooit eens stilzitten…?”) merkte ik dat ik blijkbaar ook goed gedij op een eiland waar niemand is en waar ook werkelijk niks te doen was. Mijmeren, steentjes gooien en nadenken over ….het leven. Ik werd er rustig van. Glimlachend keek ik naar mezelf en voelde dat ik een volgende stap in mijn leven had genomen. Dé belangrijkste les die ik heb meegenomen naar huis, nu de rollercoaster weer is gaan draaien.

Was er dan helemaal geen teleurstelling?

Uiteraard wel. Uitgestoten worden doet altijd pijn. En de gedachte ‘had ik maar…’ zal nog wel even door mijn hoofd spoken. Maar de tegenstander gokte op een andere tactiek en helaas heb je de acties van anderen niet in de hand. Dan moet je ook de complimenten aan de tegenpartij kunnen geven.

Voldaan kijk ik terug op dit prachtige avontuur. Ondanks dat misschien het beeld leeft dat ik heb verloren. Ik vóel dat anders.

Want als je van jezelf wint, kun je nooit van een ander verliezen…

Herkenbaar? Dat je een tactiek bedenkt, maar dat de uitkomst anders is dan gewenst?

Jan van Halst